Thee – welke neem ik?

Goede thee, is net als goede wijn: je hebt goede en slechte, dure en
goedkope (en dan hoeft “goedkoop” niet eens altijd overeen te komen met
“slecht”). Je kunt voor thee, als je wil, forse bedragen uitgeven. Als je
bijvoorbeeld een top-kwaliteit Darjeeling First Flush (en meer van dat
soort fraais) hebt, dan ben je al snel zo’n 65 Euro per 100 gram kwijt.
Vergeleken met de prijzen die er soms voor een fles wijn betaald worden, is
het natuurlijk niets, maar het is om even een idee te geven. Wat ik wil
zeggen is: als je gewone supermarkt-thee lekker vindt (en weinig verschil
proeft met dure thee), dan moet je die gewoon drinken (wat wijn betreft ben
ik er precies zo een, want ik proef het verschil tussen dure en goedkope
wijn nauwelijks).

Je kunt thee op diverse manieren in soorten indelen. Laat ik me vooralsnog
beperken tot het onderscheid “losse thee” en “thee in theezakjes”. Het
belangrijke verschil tussen die twee is een kwaliteitsverschil. De thee in
theezakjes bestaat voornamelijk uit het zogenaamde “theestof”, en bijna
niet uit hele theeblaadjes (de losse thee daarentegen dus wel). Losse
theeblaadjes hebben een veel sterker aroma dan dit theestof, maar zijn ook
een stuk duurder. Het aantal soorten losse theeblaadjes is, echter, weer
vele malen groter dan het aantal soorten dat je in theezakjes kunt krijgen.

Een ander belangrijk onderscheid in thee is de (blad)kleur. De meeste thee
in zakjes is zwarte thee (of “black tea”). De Chinezen drinken heel graag
groene thee (en ze hebben er dan ook meteen honderden soorten van). En je
schijnt zelfs witte thee (“white tea”) te hebben, hoewel ik die zelf nog
niet gedronken noch ergens gezien heb. Bijna alle thee met een smaakje is
samengesteld uit zwarte thee.
De theekleur heeft, als ik me het correct herinner, vooral te maken met de
kleur van de bladeren. Thee wordt altijd gedroogd voor dat deze klaar is
voor gebruik. Groene thee heeft men korter laten drogen, waardoor de
blaadjes niet helemaal zwart geworden zijn.
De kleur van een thee zegt in vrij sterke mate ook iets over de smaak (of
in wijntermen: het karakter) ervan. Zwarte thee smaakt sterker en, zo je
wil, wat pittiger. Wat betreft zetten luistert deze, mijns inziens, een
stuk nauwkeuriger dan bijvoorbeeld groene thee. Groene thee neigt meer naar
de kruidigere kant, en smaakt lichter dan een zwarte thee.

Persoonlijke aanraders:
– thee in theezakjes: de thee van Pickwick is heel aardige thee (alleen
smaken als meloen, sinaasappel en bosvruchten kunnen mijn waardering niet
zo wegdragen, want te zoet). Als je iets meer uit wilt geven voor je thee,
dan kan ik de thee van Twinings absoluut aanraden (ik heb er zelf een soort
of 10 van). Deze thee is wel niet zo makkelijk te verkrijgen. Ikzelf haal
hem altijd bij “Holland & Barrett”, maar een toko wil ook nog wel eens
Twinings-thee in huis hebben. Van de thee in theezakjes heeft Twinings,
IMHO, veruit de lekkerste Earl Grey-thee (= thee met Bergamot). Ook heeft
Twinings een hele aardige Orange Pekoe in huis;
– losse thee (let wel: er zijn zo ontzettend veel soorten losse thee, dat ik alleen maar die zal noemen die ik zelf al eens geproefd heb): als je van
kruidige thee houdt, dan is een combinatie van kamille- en pepermuntthee
erg lekker (de verhouding moet dan ongeveer 2:3 zijn), vooral als je de
thee dan zoet met wat honing. Als je van wat sterkere thee houdt, dan is
Assam-thee maar ook Darjeeling aan te raden. Op dit moment ben ik verder
nogal erg te spreken over Pettiagala Orange Pekoe (gekocht bij Harrods in
London). Dit is een Orange Pekoe Ceylon-thee met een heerlijk zachte, wat
zoetige/bloemige smaak;